Mój pierwszy raz...
: śr 27 lut 2013, 12:45
Och, tak...- dokładnie pamiętam, jakby to było wczoraj.
Było piękne wiosenne południe, kiedy to wyszedł pomysł z ust mojego Cunia: „ Może tak polatamy ? ”. Pomyślałam- nic w tym strasznego, więc bez zastanowienia odpowiedziałam, że OK!
Tak szybko uległam Jego wdziękom, że nie miałam czasu rozmyślać o lęku i obawach...
Nie miałam jeszcze ubrania na motocykl, więc skorzystałam z oferty znajomych i wskoczyłam w pożyczoną kurtkę gorateksową,w za duży kask, męskie rękawiczki, nie wspominając o tym ,że miałam na sobie buty sportowe i dżinsy...Myślałam, że to pikuś...
Kiedy znalazłam się już na tylnym siedzeniu....to się zaczęło- spinka niesamowita, strach w oczach, itp,itd...
No i co- trzymałam się Jego jak obłąkana , niczym „rzep” ,serce waliło mi jak młot...ale nie,nie, ja mam po sobie dać poznać, żę się boję? -nigdy w życiu!
I tak jechaliśmy sobie i końca nie było widać. Zrobiliśmy ze 50 km, nie wiedziałam czy to dużo czy mało, dla mnie dłużyło się masakrycznie. Pamiętam za to, jak sztywno schodziłam ze sprzęta i ten niesamowity ból....pupy,he,he. Pomyślałam wtedy, jak można czerpać z tego przyjemność, przecież to tylko męka i lęk.
Dzisiaj jednak mam inne zdanie na ten temat , i jak najbardziej podzielam zamiłowanie do motocykli tak jak mój mąż.
WE DWOJE LATAĆ NAM JEST REWELACYJNIE A CZY NA JEDNYM MOTO CZY NA DWÓCH- GRUNT ABY RAZEM !!!
Było piękne wiosenne południe, kiedy to wyszedł pomysł z ust mojego Cunia: „ Może tak polatamy ? ”. Pomyślałam- nic w tym strasznego, więc bez zastanowienia odpowiedziałam, że OK!
Tak szybko uległam Jego wdziękom, że nie miałam czasu rozmyślać o lęku i obawach...
Nie miałam jeszcze ubrania na motocykl, więc skorzystałam z oferty znajomych i wskoczyłam w pożyczoną kurtkę gorateksową,w za duży kask, męskie rękawiczki, nie wspominając o tym ,że miałam na sobie buty sportowe i dżinsy...Myślałam, że to pikuś...
Kiedy znalazłam się już na tylnym siedzeniu....to się zaczęło- spinka niesamowita, strach w oczach, itp,itd...
No i co- trzymałam się Jego jak obłąkana , niczym „rzep” ,serce waliło mi jak młot...ale nie,nie, ja mam po sobie dać poznać, żę się boję? -nigdy w życiu!
I tak jechaliśmy sobie i końca nie było widać. Zrobiliśmy ze 50 km, nie wiedziałam czy to dużo czy mało, dla mnie dłużyło się masakrycznie. Pamiętam za to, jak sztywno schodziłam ze sprzęta i ten niesamowity ból....pupy,he,he. Pomyślałam wtedy, jak można czerpać z tego przyjemność, przecież to tylko męka i lęk.
Dzisiaj jednak mam inne zdanie na ten temat , i jak najbardziej podzielam zamiłowanie do motocykli tak jak mój mąż.
WE DWOJE LATAĆ NAM JEST REWELACYJNIE A CZY NA JEDNYM MOTO CZY NA DWÓCH- GRUNT ABY RAZEM !!!
opisujesz 
Cieszę się bardzo, że Twój pomysł wypalił laska, tak trzymaj! 
