VFR-OC Poland ForuM

Relacja z wyjazdu w Alpy.

Zobaczyć jak najwięcej przełęczy alpejskich w tydzień – taki był plan wyjazdu. Padające deszcze w Dolomitach zmusiły do dokonania kilku zmian, które pozwoliły zapędzić się aż pod Szwajcarię. Wyjazd w niedzielę przewidywał dotarcie z Żar do Kossen, miejscowości leżącej praktycznie na granicy niemiecko-austriackiej. Tam mięliśmy zarezerwowany nocleg u sympatycznego właściciela Domu Elizabeth. Pierwszy dzień to praktycznie 740 kilometrów po niemieckich autostradach. Po krótkim postoju w Monachium dotarliśmy na miejsce. Prędkość z zestawem 3 kufrów w okolicach 140 km/h, spalanie 5,5 litra. Następnego dnia mieliśmy doświadczyć pierwszych austriackich winkli i głównej jak się wtedy wydawało atrakcji podróży, czyli przejazdu przez drogę na Grossglockner. Przejechaliśmy przez przełęcz Thun (1273m). Po opłacie 19 euraków na bramce można było odwinąć manetę i zaatakować Hochalpenstrasse. Niestety na wysokości 2500 m.n.p.m. zaległa chmura i nic nie było widać. Zjeżdżając w kierunku Lienz złapała nas burza z pierunami. Zanim ubraliśmy na siebie gumiaki ciuchy przemokły doszczętnie.

Alpy 8.07.2012 -13.07.2012 Ciąg dalszy...
Nocleg wypadł pod Lienz, pokój dla dwóch osób za 68 euro ze śniadaniem. Z rana wyjechaliśmy w kierunku Dolomitów, aby zobaczyć przełęcze wokół Marmolady. Na trasie z Corvary do Canazei znowu zaczęło padać jak tylko wjechaliśmy wyżej niż 1500 metrów. Szybka fota na przełęczy Passo di Garda (2137m) potem przez Passo Sella (2213m) i decyzja żeby jechać na południe nad jezioro Garda. Po drodze zaliczyliśmy miły obiadek w prawdziwie włoskiej restauracji. Jako że była godzina 14 i trwała sjesta, do wyboru było tylko spaghetti, które smakowało wybornie. Przed jeziorem Garda czuć było że jednak we Włoszech latem jest gorąco. Kilka fotek i powrót w góry. Kierunek na Dimaro, a potem Ponte di Legno. Nocleg wypadł w Fisto na trasie do Madonny di Campiglio. Prócz tego że przez całą noc, co kwadrans waliły dzwony w oddalonym o 50 metrów kościele, dodatkowych atrakcji nie było. Pogoda znacząco się poprawiła i postanowiliśmy jechać do Livigno. Za Dimaro zaczął się podjazd pod przełęcz Passo del Tonale (1883m), gdzie wielu motocyklistów zatrzymywał się przed pomnikiem pamięci ofiar I Wojny Światowej.

Po zjeździe z przełęczy wjeżdżamy do Ponte di Legno, a potem przez przełęcz Passo di Gavia (2618m) dojeżdżamy do Bormio. Droga czasami była tak wąska, że nie wyobrażam sobie tam mijanek samochodów osobowych. Otaczały nas zielone doliny, pasące się krówki z dzwoneczkami, świstaków nie widziałem.

Włoskie espresso stawia nas na nogi i daje kopa do wjazdu na Passo do Foscagno (2291m) i dalej do Livigno. Po drodze mijamy budkę strażników granicznych – napis DOGANA-DOUANE lekko zbija mnie z tropu. Na miejsce dotarliśmy około 15, trochę nie chciał nam się zjeżdżać i zaczęliśmy szukać noclegu. Najtańszy oferowali za 90 euro za pokój. Nie pozostało nic innego jak zjechać do Bormio i zobaczyć wisienkę na torcie najpiękniejszych dróg wg. Top Gear – przełęcz Stelvio (2758m). Planując tą podróż nie brałem pod uwagę przejechanie przez Stelvio. Filmiki na youtube pokazywały na tej przełęczy dzikie tłumy, campery, autobusy, itp. My wjeżdżaliśmy praktycznie sami, a towarzyszyli nam w przeważającej większości rowerzyści. Zjeżdżając z przełęczy, a zajęło mi to chyba z pół godziny, nie żałowałem wymienionych przed wyjazdem klocków hamulcowych. Po nacieszeniu się widokami szczytów gór w słońcu, licznymi potokami z topniejących lodowców zatrzymaliśmy się na włoską pizze. Nocleg wypadł w Alpach Retyckich nad Lago di Resia w miejscowości Sankt Valentin. Zrobiliśmy obowiązkową fotka przy wieży kościółka zatopionego w jeziorze.

Wjechaliśmy przez przełęcz Rechen (1504m) do Austrii i kierowaliśmy się na północ aby zaliczyć traskę Silvretta-Bielerhöhe (2037m). Odcinek płatny 11 euro, super asfalt i widoki ośnieżonych szczytów, a na samej przełęczy ogromny zbiornik wody. Dodatkową atrakcję stanowiły chodzące po drodze krowy – niestety czasami zostawiały za sobą śliskie placki. Zapadł decyzja żeby jechać tego dnia ile się da w kierunku Monachium i tam szukać noclegu. Jedną z ostatnich przełęczy była Fernpass (1212m), krajobraz powoli zmieniał się na pagórkowaty. Zniknęły za plecami ośnieżone szczyty gór, przygoda z Alpami powoli się kończyła. Nie polecam nikomu jazdy w piątkowe popołudnie autostradami wokół stolicy Bawarii. Czasami udawało się przecisnąć między samochodami, ale moto wyposażone w 3 kufry staje się do tego zadania lekko przyciężkawe. Udało się nie obrysować żadnego auta i na wieczór zjechaliśmy w okolice Dachau. Rano wyjazd i po kilku godzinach w lekkim deszczu autobahn zaprowadził nas z powrotem do domciu.
Podsumowanie: Przejechane 2500 kilometrów, wydatki około 2,5 zł.
Rzeczy przydatne: druga para ciepłych rękawic, ubranie przeciwdeszczowe, smar do łańcucha, aparat z funkcją zdjęć panoramicznych.
Rzeczy zbędne: ciepłe ciuchy, podpinki pod kurtkę i spodnie.

PS. W przyszłym roku trzeba będzie powtórzyć tygodniowy wypad w Alpy, może tym razem do Francji?

Piieeeekna wyprawa i super relacja... Tylko pozazdrościć )

piękny opis , trasa i widoki pozdrawiam

ładna trasa - gratki

świetny opis i wspaniała wyprawa , wielkie gratulacje

Fajny trip, mam prośbę jak możesz to wrzuć mapkę tak na zaś jak bym nie miał co ze sobą robić w jakiś długi weekend.

Niestety moto zostało sprzedane i teraz można tylko na fotki popatrzeć. Po tej wycieczce stwierdziłem że VFR nie do końca nadaje się na takie trasy i następne kupię suzuki dl 650. Pewnie nie będzie to tak dobrze wykonane moto jak honda, ale cóż... Za kilka lat jak stanieją crossrunnery to znowu będzie V4.

co masz na mysli piszac ze vfr sie nie nadaje ?

bartpa pisze:co masz na mysli piszac ze vfr sie nie nadaje ?

mam podobne odczucia. Moim zdaniem VFR to taki CIVIC (GOLF) w śród motocykli.
Nie jest mega mocna ale też nic jej nie brakuje
Nie jest super wygodna ale jeździłem na gorszym moto
Nie jest też super niezawodna (Regulator napięcia RC46 problemy z elektryka VTEC)

Ja trasę z Monachium do Rzeszowa (ok 1050 km) pokonałem w jeden dzień. Więc nie są to spostrzeżenia wyssane z palca

Patrząc na sprzęty, które spotykałem w Alpach, to widziałem tylko 2 vfr. Cała reszta smigała na BMW, lub różnych motorach typu SUV no i oczywiście choppery. Nie twierdzę, żę VFR nie nadaje się na takie wyjazdy - bo mi się podobało. Ale wydaje mi się że są lepsze sprzęty na wyjazdy kilkudniowe w góry. Niezaprzeczalne walory hondy to: super silnik, hamulce, prowadzenie w zakrętach. Wady: niewygodna pozycja (bolące nadgarstki i kręgosłup), czułe zawieszenie na dziury. Dlatego pomysł na wsadzenie silnika V4 do bardziej wygodnego zawieszenia pewnie się sprawdzi i napisałem że wolałbym crossrunner.

ja widzialem 5 dwie moje dwa vtec i jedna 1200 , a przejechalem alpy od wschodu na zachod wlacznie z alpami francuskimi i wizyta na morzem srodziemnym w sumie okolo 4000.

Praktycznie w kazdym panstwie byla ogromna przewaga bmw oprocz wloch gdzie bylo mnostwo ducatii
Naogladalem sie moto na ktorego kiedys zmienie vfr czyli k1300s

moim zdaniem vfr to najlepszy motor na swiecie, najbardziej uniwersalny rownie dobrze mozesz nim smignac krotka traske samemu wokol tatr jak i jechac w alpy na kilka- kilkanascie dni moto wazacym prawie tyle co maluch a co wazne "tylko"(bez jakichkolwiek usterek napraw) tankujac co 400km a jej najwieksza wada jest brak abs

Wczoraj stuknelo mnie i motorowi 70000 tys to razem okolo 50000 takze jakies doswiadczenie mam

ps jak was cos boli na vfr trza do lekarza moze kregoslup macie krzywy etc mnie nie boli kompletnie nic